Hala çok üzgünüm ve kolay kolay geçmeyecek. Hala sabah kalktığımda “Kaju!mun” mamasını vermek için telaşla kalkıp hayal kırıklığı ile duraksıyorum. Hafifleyecek biliyorum ama zamanla…
Ve… En iyi çözüm dikkati dağıtarak başka şeylerle ilgilenmek…
Bir arkadaşımın kumaş mağazası var. Elinde kalan “top sonu” kumaşları derleyip toplayıp cüzi bir para karşılığı veriyor. Bu siyah etamin parçası da onlardan biri. Yani bir çanta dolusu kumaşı aldığımda içinden çıkan sürpriz parça.
Uzun süre ne yapayım diye düşünmüştüm, daha doğrusu diğer parça kumaşları değerlendirdim bu parçada sona kalanlardandı. Pandemi nedeniyle çok fazla “dükkan dükkan” gezemediğimiz dönemde elime geçti. Çalışırken, kursiyerlerim el işlerini yaparken bende elimde bir şeyler üretmeyi seviyordum. Elimde işe yarar bir kumaşın kalmadığı dönemde bu etamine “tül işi” yaparak değerlendirmek istedim. Bazen resimler yapılan işi çok güzel göstermiyor ama inanın bana gerçekten de güzel duruyor.
Bu arada ayıptır söylemesi 30 Eylül 1991 tarihinde başladığım “öğretmenlik” mesleğimi emekli olarak tamamladım. Şimdi yeniden öğrencilik başlıyor. Yapmak istediklerimi öğrenecek ve uygulayacağım. Allah izin verirse 🙏
Sevgiyle ve sağlıkla kalın 😍😍😍
Yorumlar
Yorum Gönder