Gözlerinde…
Ayakları
çıplaktı, yalın ayak
Basıyordu
kara toprağa,
Belli ki
hiç ayakkabısı olmamıştı
Ama,
gözlerinde umut vardı…
Burnu akmıştı, yüzü kir pas içinde
Açtı,
açık olduğu kadar,
Belli ki
açlığa da alışmıştı
Ama,
gözlerinde umut vardı…
Ana-babası
var mı bilinmez,
Her gün
ve saatte aynı yerde
Görürdünüz
onu,
Belli ki
evsiz barksız,
Ama,
gözlerinde umut vardı…
İtilip kakılırdı
gün boyu,
Kendini
bilmez -sözüm ona-
Yetişkinlerce…
Hor görülür,
kimi zamanda dövülür
Sessizdir
ağlayışları bile
Bazen isyanını
okursunuz
Bir teneke
kutuya attığı takmadan
Belli ki
onunda yüreğinde öfke
vardı,
Ama,
gözlerinde umut vardı…
Bir ses,
bir söz sahibi olmaktı tüm derdi
Bir –varlığını- ispat savaşı,
Belli ki
öfkeli,
Belli ki
isyankâr,
Belli ki
kimsesiz,
Bir insan
sessiz, sevgisiz;
Ama umut
içinde, yüreğinde…
Sonsuz…
hlltşkn
