(Görsel Google'dan alıntıdır.)
SONRA…
“Sonra”lar vardı bir zaman…
Bir gün asıldılar “sonra”lar
Ellerinden, ayaklarından, boşluğa…
Bir kibrit
çaktım.
Kırmızı-sarı
alevi
Boyadı
“sonra”’ları alev sarısına…
“Sonra”lar,
Alev sarısı
aydınlığı sevmediler.
İsyan ettiler
benim aydınlığıma
Kızdım,
öfkelendim
Kibriti
iplere tuttum.
“Sonra”’ların
asılı olduğu iplere.
Yandı,
boşluğa düştü “Sonra”lar.
Yok oldular,
bittiler.
Sonra ben
bittim, ben yok oldum.
Ben kahroldum
sonra.
Yaşamanın bir
anlamı yoktu
“Sonra”lar
olmayınca.
19.12.1990/Hll Tşkn