Yalnız Değilim...

Günaydın… Bu hikâyeyi üniversite yıllarımda yazmışım. Eski defterlerimi karıştırırken bulunca paylaşmak istedim…

Yalnız Değilim…

        Bardaktan boşanırcasına bir yağmur yağıyordu. Oturduğumuz kafeteryanın büyük camları yağmur damlalarından ıslanmıştı, dışarısını görmek bile mümkün değildi. Koşa koşa gelen bir gölge fark ettim. Az sonra kapı hızla açıldı ve içeriye üstü başı sırılsıklam olmuş gençten biri girdi. Uzun süredir koştuğu kesik kesik nefes alıp vermesinden belli oluyordu. Islak saçlarını eliyle yüzünden kaldırarak kafeteryanın içini şöyle bir gözden geçirdi. Islak paltosunu vestiyere asarak arka taraflardaki boş masalardan birine yürüdü. Şanslıydı, çünkü kafeterya şu havaya bakılırsa tıklım tıklım olmalıydı. Zira aniden bastıran yağmura yakalanan herkes kendini ilk bulduğu kapalı bir alana atmaya çalışıyordu. Hava gerçekten de mevsim normallerine göre oldukça soğuk ve yağışlı gidiyordu. Fakat sabahki güneş kendisi gibi birçok kişiyi de kandırmış olmalıydı ki birçok kişi üzerine ne palto ne de şemsiye almadan sokağa çıkmışlar, birden bastıran yağmura yakalanmıştı. 

İçerisi ıslak saçlı kadın ve erkeklerle dolmuştu. Biraz evvel gelen delikanlının oturduğu tarafa doğru baktım: sarışın, yeşile çalan gözleri, uzun boylu, tahminen 25-26 yaşlarında görünüyordu. Yanına gelen garsona bir şeyler söyledi, az sonra bir tepsi içerisinde getirdiği çayın servisini yapıyordu. Delikanlı hiç vakit kaybetmeden fincanını doldurup çayını yudumlamaya koyuldu. Sıcak çay boğazından akmaya başladığında delikanlının da gözleri da bir parlamaya, yüzüne renk gelmeye başlamıştı. Arkasına yaslanarak ceketinin düğmelerini açtı çıkarıp sandalyenin arkasına gelişi güzel astı. Hala gözlerim onun üzerindeydi. İzlendiğini fark etmiş olacak benim oturduğum tarafa gözlerini çevirdi. Utanarak bakışlarımı ve dikkatimi arkadaşlarımın olduğu tarafa çevirdim.

        7-8 kişilik bir gruptuk. Çoğunu tanımakla beraber aralarında bir-iki merhaba dediklerimde vardı.  Okuldan beraber çıktığımız sırada yağmura yakalandığımız için bu kafeteryaya sığınma önerisini de hep beraber ve çaresiz olarak kabul etmiştik. Zira yakınlarda sığınabileceğimiz başka bir yer olmadığı gibi yakınlarda taksi veya otobüs durağı da yoktu. Buraya kadar onlarla geldikten sonra “Hadi bana eyvallah” demekte ayıp olur gibi geliyordu. Neredeyse bir saattir buradaydık ve yağmur hala aynı şiddetle yağıyordu. Yağmurlu havalarda hep böyle olurdu burası. Tıklım tıklım dolar, insanlarla birlikte havanın kasveti de içeriyi doldururdu. İçilen sigaraların dumanı, çay ve kahvelerin buharı ile birleşince hafif sisli bir görünüm masaların üzerine hâkim olurdu. Böyle havalarda daha çok nefret ederdim sigaradan. Uykusuz ve yorgun geçen bir geceden sonra böylesine kasvetli bir havada iyiden iyiye uykumu getirmişti. Oldum olası severim zaten yağmurlu havalarda uyuklamayı…   

Oturduğum sandalyede biraz daha öne kayıp başımı arkama yasladım. Gözlerimi kapatıp çevremdeki sesleri dinlemeye başladım. Boğuk, tiz seslerin bir araya gelmesi bir uğultu haline dönüşmüştü. Önce uğultu gibi gelen sesler zamanla birbirinden ayrışmaya başladı. Ve, kendi kendime bir oyun oynamaya karar verdim. Gözlerimi hiç açmadan, seslerin nereden geldiğini bulup nasıl birine ait olduklarını tahmin etmeye çalışacaktım.

1.    “Boğuk bir erkek sesi. Hemen arkamızdaki masada oturuyor. Orta yaşlarda. Sesin bana gelişine bakılırsa arkası bize dönük oturuyor.  Otoriter birinin sesine benziyor.

2.   “Az önceki beyin arkadaşı yada kızı olabilir çünkü çok genç birinin sesine benziyor. Yanılabilirim ama sarışın olabilir. Konuşurken ellerini çok sallıyor gibi. Belkide bizim okulda öğrencidir…”

3.   “Hımmmm…. Şu yan taraftaki masada yalnız bir kişi oturuyor galiba. Sadece fincan tabağa değince ses çıkıyor. Yüzüde… pencereden tarafa dönük sanırım. Parfüm kokusu falan duyulmuyor. Bu kalabalık ortamda zaten mümkünde değil sanırım. Acaba… kadın mı erkek mi? Nasıl biri?...”

Birden içimdeki merakı yenemeyerek gözlerimi açtım. Gerçekten de yalnız bir kadın vardı yan masada… en az 55- 60 yaşlarında, dimdik oturan, hüzünlü gözlerle yağmuru seyrediyordu. Yürümekte zorluk çekiyordu sanırım, çünkü yanındaki boş sandalyenin üzerinde bir baston duruyordu. Hafif beyazlaşmış saçları vardı, mavi gözleri çizgi çizgi olmuş yüzünde iki boncuk gibi duruyordu. Acı çeken, yalnız kalan insanlara özgü bir ifade yüzüne yerleşmişti. Yaşadığı yıllar sanki bütün hatıraların izlerini yüzüne yazmış gibiydi. Yüzü gibi elleri de buruşmuştu. Buna rağmen bakımlı ve hünerli hanımlara özgü bir görünüşü vardı. Sol elinde renkli taşlı kibar bir yüzük, bileğinde ince kordonlu küçük zarif bir kol saati… Bütün aksesuarı bundan ibaretti. Sürekli olarak camdan dışarısını seyrediyordu. Düşüncelere dalmış gitmişti. Yağmurla birlikte kaybettiklerine içten içe ağlıyor gibiydi.

Acaba yalnız mı? Bu soru kafamın içinde dönüp durmaya başladı. Herkes bir parça yalnız değil miydi zaten. Kendi yaşantımı düşündüm: Birkaç saksı çiçek, ara sıra açtığım televizyonum, can yoldaşım sandığım müzik çalarım ve kasetlerim, kitaplarım, her gün aldığım gazetelerden oluşan küçük bir tepe… Başka… Hayatımı paylaşacak, günümün nasıl geçtiğini soracak bir canlı kul yok yanımda.  Okul arkadaşlarımda olmasa insan seslerine bile hasret kalacağım. Arkadaşlarıma baktım. Herkes bir şeyler söylüyor, büyük bir ihtimalle kimse kimseyi dinlemiyordu.  “İşte, dedim. Yalnızlığımı unutturan kişiler.” İçimde bir şey eriyor, akıp gidiyor gibi bir hisse kapılmaya başlamıştım. Birisi: “yağmur dindi, hadi kalkalım artık, yoksa bizimkiler beni aramaya sokaklara düşecek.” Dedi. Saate baktım gerçekten de çok geç olmuştu, yağmur dinmişti ama bu arada da akşam karanlığı çökmeye başlamıştı. Alelacele ceketlerimizi giydik, gelen garsona hesabı ödeyip sokağa fırladık. Dışarısı oldukça soğuktu.

-      İyi akşamlar.

-      İyi akşamlar, yarın görüşürüz.

-      Görüşürüz. Sakın yarın sabah kitabı getirmeyi unuttum deme. Bozuşuruz tamam mı?

-      Tamam, tamam. Unutmam, hoşça kalın.

Köşeyi dönüp sokağın başına kadar hızlı adımlarla yürüdüm. Eve gitmek içimden hiç gelmiyordu ama soğuk havaya bakınca ilk gelen otobüse bindim. Kafeteryadaki kadın aklımdan çıkmıyordu. Kadın yaşadığı her şeye rağmen hayata sıkı sıkı tutunan biri gibi görünüyordu. “Hayret o kadını görene kadar kendi hayatıma bakmak aklıma gelmedi. Günle gece arasında nasıl bir fark olacağını bile düşünmedim. Neler kazanıp kaybettiğimi… Daha birçok şeyi… Bugüne kadar yalnız olduğumu fark edemeyecek kadar yalnızmışım meğer.”

İçimi kapkara saran bütün bu karmaşık düşünceler arasında eve vardım. Cebimden çıkardığım anahtarı kilide sokana kadar sabahki olayı tamamen unutmuştum. Anahtarı kilitte döndürdüm, kapıyı ittim… Hala aklımda kafeteryadaki yalnız hanım vardı. Kapı açılıp ta gri renkli bir kafa, kapı aralığından uzandığında aklım başıma geldi. Sabahleyin küçük bir sürprizle karşılaşmıştım.

-Miyav… Miyav…

-Merhaba küçük kedicik. Sana bir isim de bulmadık daha değil mi?

        Bu sabahtan beri, artık yalnız değildim…

                                                                      (8 Haziran 1989)