Kış Bahçeleri
Dinmiş denizin şarkısı, rüzgar
uyumakta,
Rıhtım
boyu sonsuz bir üzüntüyle karaltı
Körfez
düşünür,
Kanlıca mahzundur uzakta,
Mazi
gibi sislenmiş Emirgan Çınaraltı.
Can
verdi kışın sunduğu taslarla zehirden
Her
gonca kızıl bir gül açarken yolumuzda,
Üstündeki
son dallar ağarmış diye birden
Pas
tuttu nihayet suların rengi havuzda.
Yerlerde
gezen hatıralar var korulukta;
Yapraklar,
atılmış nice mektuplara eştir.
Mehtaba
çalan sapsarı benziyle ufukta,
Binlerce
dalın verdiği tek meyve güneştir.
İçlenme
tabiattaki yekpare kederden,
Yas
tutma dağılmış diye kuşlarla çiçekler.
Onlar
dönecektir yine gittikleri yerden,
Onlarla
giden günlerimiz dönmeyecektir.
Faruk
Nafiz Çamlıbel
