Her fırsatta dile geliyor biliyorum ama bende aynı şeyi tekrar edeceğim: Teknolojik gelişmeler hayatımızın içinde yer aldıklarında önemsiz gibi görünen bir çok şeyi silip götürdü. Artık bayramlarda, özel günlerde tebrik kartı (kartpostal) göndermiyoruz. Sevdiklerimize, onlara olan özlemlerimizi ifade ettiğimiz mektuplar yazmıyoruz. Yaşadığımız yerlerden haberdar etmiyoruz. "Muhtar emmi, sarı öküz nasibin almış; mektubunda söz etmedik bir yarin kalmış" diye sitemler de etmiyoruz. Oysa, mektup gönderdiğimizde cevabı gelecek diye beklerdik. Postacıyı mahallemizde / sokağımızda gördüğümüzde yüreğimiz pır pır ederdi. Sevdiğim arkadaşlarımdan mektup geldiğinde kokusunu duymak için koklardım. Elinin, teninin kokusu
sinmiştir diye.Bazı arkadaşlarımızla da birbirimize yazdığımız özel kelimelerimiz olurdu. Halen Ankara' da yaşayan bir arkadaşımla (tabiki kız arkadaşım :-)) )mektubumuza "canısı" diye başlardık. Çocukluğumda, o sıralarda Almanya' da yaşayan teyzemlere mektup yazdığımızda yada onlardan gelen mektuplarda son cümleler "büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden öperim." diye biterdi. Son anda aklına gelenler "Not:" diye eklenir; mektubun bir ucuna illaki "kestane kebap, acele cevap beklerim" diye de eklenirdi.
sinmiştir diye.Bazı arkadaşlarımızla da birbirimize yazdığımız özel kelimelerimiz olurdu. Halen Ankara' da yaşayan bir arkadaşımla (tabiki kız arkadaşım :-)) )mektubumuza "canısı" diye başlardık. Çocukluğumda, o sıralarda Almanya' da yaşayan teyzemlere mektup yazdığımızda yada onlardan gelen mektuplarda son cümleler "büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden öperim." diye biterdi. Son anda aklına gelenler "Not:" diye eklenir; mektubun bir ucuna illaki "kestane kebap, acele cevap beklerim" diye de eklenirdi.
Geçen günlerde üniversite öğrenciliğim sırasında rahmetli babamın yazdığı mektupları okudum. Gazi Üniversitesini kazandığımda yıl 1986 idi. Tam 30 yıl geçmiş aradan. Babacığımı 2013 yılında kaybettik. Ondan kalan bir çok hatıra var: Resimleri, çok değer verdiği Canon marka fotoğraf makinesi, bir kaç özel eşyası... Öğrenciliğimde ve ayrı yerlerde ikamet ettiğimiz yıllarda yazdığı mektuplarının yerini hiç biri tutmuyor. Çünkü onlar yalnızca bana hitap eden anılar. Mektupları da özel kılan bu değil mi? Yazanla okuyan arasına kimse giremiyor. O mektupları başkaları okusa bile size özel olma durumunu hiç bir şey değiştiremiyor. Bazen özel günlerde, yılbaşı, doğum günü gibi zamanlarda kızıma ve oğluma kartpostal gönderiyorum. Hoş her zaman kırtasiyelerde bulamıyorum ama il dışına çıktığımızda kırtasiyelerde görürsem hemen alıyorum. Bazende internette beğendiğim resimleri basıyorum. Bence: bir insanın kendini en özel hissettiği zaman; kendine yazılmış bir kaç satırı okuduğu zaman.. Postacı kapınızı hep güzel haberler için çalsın:))
Sevgiyle kalın:))
I know that every opportunity comes I wish, but I will repeat the same thing: Technological developments took delete a lot of seemingly minor they take place in our lives. in the longer holidays, special occasions, greeting cards (card) do not send. Our loved ones, we wrote letters to them we express our longing. We do not informed of where we live. "Mukhtar Emma, we have obtained the grant yellow ox, did not mention in his letter stuck in a half," we had also my hope. However, we will send a letter of response he would have expected. Postman in our neighborhood / street we would have our hearts when we see p p. When he received a letter from my friends that I like to hear, I smell the odor. Hand, it has since the smell of his skin. We wrote to each other and some friends would have special words. Currently in Ankara live with a friend (of course my girlfriend :-))) to our letter, "canısı" so we begin. I was a child, at that time living in Germany aunts to the last sentence in the letter that we wrote to them or "large the hand, I kiss your eyes are small." He ends. come to mind at the last moment "Note:" she added; that necessarily the one end of the letter "chestnuts, I expect a prompt response," he added. I have read the letter he wrote last days of my late father during a university student. When I won the year was 1986, Gazi University. Exactly 30 years after the break. We lost Dad in 2013. There are a lot of memories left of him: pictures, so valued by Canon brand camera, and a few personal belongings with me ... as a student in the place of letters he wrote last year in a separate place of residence does not keep any of them. Because they are only memories appealing to me. Is not that what makes private letters?
No one reads between the author allowed.That letter does not change anything even if you have a special status to others Read it. Sometimes, on special occasions, Christmas, at times like I'm sending my daughter and my son's birthday card. I always find nice stationery but now I see I'm getting in stationery when we go out of the province. Sometimes I press the pictures I like the Internet. I think: a special feeling when the man himself; When he read the few lines written .. its always good news for you play your Postman door :))
Stay with love:))